पोखिएर घामको झुल्का

स्वर : नारायण गोपाल
शब्द: हरिभक्त कटुवाल
संगीत: अम्बर गुरुङ

पोखिएर घामको झुल्का भरि संघारमा
तिम्रो जिन्दगीको ढोका खोलूँ खोलूँ लाग्छ है
खोलूँ खोलूँ लाग्छ है
सयपत्री फूलसितै फक्री आँगनमा
बतासको भाका टिपी बोलूँ बोलूँ लाग्छ है
बोलूँ बोलूँ लाग्छ है

कति कति आखाहरु बाटो छेक्न आउछन् २
परेलीमा बास माग्न कति आखा धाउँछन्
यति धेरै मानिसका यति धेरै आखाहरु
मलाई भने तिम्रै आखा रोजूँ रोजूँ लाग्छ है
रोजूँ रोजूँ लाग्छ है

उडूँ उडूँ लाग्छ किन प्वाख कैले पलायो २
मनको शान्त तलाउको पानी कसले चलायो
आफैलाई थाहा छैन कसलाई थाहा होला
त्यसैले त तिमीसित सोधूँ सोधूँ लाग्छ है
सोधूँ सोधूँ लाग्छ है

पोखिएर घामको झुल्का भरि संघारमा
तिम्रो जिन्दगीको ढोका खोलूँ खोलूँ लाग्छ है
खोलूँ खोलूँ लाग्छ है